Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Της πόρτας του η παλαϊκή κορώνα, ώ! νά η καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενεί κιθάρα
να συνοδέψει του σπιτιού τ' ολόχαρο τραγούδι
προς το παιδί· γυρίζω ανθός, δροσιά, ξεπεταρούδι,
πάω στη φωλιά, στη γάστρα μου, στο πρωί μου, στο μαγνήτη,
στη ζέστα της μητέρας μου, στο πατρικό άγιο σπίτι.
[...]
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.
Από τη συλλογή Τα Παράκαιρα (1918)
[πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, τ. Ζ΄, Μπίρης, Αθήνα χ.χ., σ. 253-254]
Η άποψη μας
Τόσο το ποίημα του Κ. Χαραλαμπίδη όσο και το ποίημα του Κ. Παλαμά επικεντρώνονται σε έναν άνθρωπο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και μετά από χρόνια επιστρέφει στο σπίτι του. Επίσης και στα δύο ποιήματα ο πρωταγωνιστής έχει έντονες αναμνήσεις της μητέρας του. Επιπλέον, τα σπίτια των βασικών προσώπων των ποιημάτων κατοικούνται από ξένους. Παρά τις ομοιότητες τους τα ποιήματα έχουν και κάποιες διαφορές. Βασική τους διαφορά είναι οτι στο ποίημα του Κ. Παλαμά το σπίτι έχει αλλάξει σχήμα και χρώμα. Τέλος στο ποίημα του Κ. Παλαμά ο αφηγητής έχει έντονες παιδικές αναμνήσεις ενώ στο ποίημα του Κ.Χαραλαμπίδη δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο.
στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Της πόρτας του η παλαϊκή κορώνα, ώ! νά η καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενεί κιθάρα
να συνοδέψει του σπιτιού τ' ολόχαρο τραγούδι
προς το παιδί· γυρίζω ανθός, δροσιά, ξεπεταρούδι,
πάω στη φωλιά, στη γάστρα μου, στο πρωί μου, στο μαγνήτη,
στη ζέστα της μητέρας μου, στο πατρικό άγιο σπίτι.
[...]
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.
Από τη συλλογή Τα Παράκαιρα (1918)
[πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, τ. Ζ΄, Μπίρης, Αθήνα χ.χ., σ. 253-254]
Η άποψη μας
Τόσο το ποίημα του Κ. Χαραλαμπίδη όσο και το ποίημα του Κ. Παλαμά επικεντρώνονται σε έναν άνθρωπο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και μετά από χρόνια επιστρέφει στο σπίτι του. Επίσης και στα δύο ποιήματα ο πρωταγωνιστής έχει έντονες αναμνήσεις της μητέρας του. Επιπλέον, τα σπίτια των βασικών προσώπων των ποιημάτων κατοικούνται από ξένους. Παρά τις ομοιότητες τους τα ποιήματα έχουν και κάποιες διαφορές. Βασική τους διαφορά είναι οτι στο ποίημα του Κ. Παλαμά το σπίτι έχει αλλάξει σχήμα και χρώμα. Τέλος στο ποίημα του Κ. Παλαμά ο αφηγητής έχει έντονες παιδικές αναμνήσεις ενώ στο ποίημα του Κ.Χαραλαμπίδη δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο.